به قلم مدیر سایت

تا چند دهه ی پیش، می بایست زنان زرتشتی دشتان، در مدت حیض، در اتاقی به دور از مردمان، زندگی کنند با امکانات اندک.

از نظر کتاب «شایست ناشایست» ـ از منابع مهم فقهی زرتشتیان و باقی مانده از زمان ساسانیان ـ آن اتاق آلوده تر از توالت بود. درخور ذکر است که نباید توالت در آن دوران را با توالت های بهداشتی و کاشیکاری شده ی امروز مقایسه کرد. مستراح ها بسیار آلوده، بدمنظر و… بودند.

در این کتاب آمده است که درِ هر مکانی را که آلودگی آن کمتر است، می توان برای جایی به کار برد که آلودگی اش بیشتر است. لذا کار گذاشتن درِ مستراح برای اتاق زن دشتان را اجازه داده است.

در «شایست نا شایست» ص 29 می خوانیم:

«درِ مستراح را به آنِ (= درِ) خانه دشتان (= جای اقامت زنان قاعده) می توان <به کار> برد، و آن (= در) خانه دشتان را به عنوان آنِ (= درِ) دخمه می توان <به کار> برد، و آنِ (= درِ) دخمه را برای هیچ چیز <به> کار نشاید برد: آن را که <آلودگی> سبک تر <باشد>، برای آن <جایگاه> که <آلودگی آن، بیشتر> گران <باشد>، می توان <به کار> برد».